تحلیل و ارزیابی رهیافت‌های گوناگون در رابطه‌ ذهن و بدن و نظر غالب ارسطو

مسأله‌ ‏رابطه‌ ‏ذهن و بدن یکی از مسائلی است که فلاسفه و دانشمندان همواره به آن توجه داشته‌اند. هرچند برای پیشینیان نیز روشن بود که در انسان، دو نوع متفاوت از حالات و رویدادها وجود دارند که تأثیر علّی و معلولی بر یکدیگر دارند، اما نحوه‌ ‏تکوّن وارتباط این دو نوع از حالات مسأله‌ ‏پیچیده‌ای بوده که همواره ذهن متفکران انسان‏شناس را به خود مشغول کرده است. بعضی از فلاسفه در تبیین حالات و رویدادهای جسمانی و ذهنی، معتقد به فیزیکالیسم هستند. فلاسفه‌ ‏دیگر ضمن ابطال فیزیکالیسم، اثبات کرده‌اند که انسان مرکب است از جوهری جسمانی و جوهری غیرجسمانی. از زمان دکارت تاکنون مشکل ذهن و بدن به این شکل در آمده است که چگونه می‌توان ارتباط‌های میان دو نوع شیء را تفسیر کرد. دو نوع شیئی که ظاهراً به کلی با هم متفاوتند؟ در یک طرف امور ذهنی مانند افکار و احساسات قرار دارند که آن‌ها را اموری شخصی، آگاهانه و غیرمادی می‌دانیم و در سوی دیگر، امور فیزیکی قرار دارند که آن‌ها را موجوداتی تصور می‌کنیم که جرم و امتداد مکانی دارند و به نحو علّی و معلولی با دیگر اشیای فیزیکی تأثیر متقابل دارند. بسیاری از راه‌حل‌ها برای حل مشکل ذهن و بدن، به انکار وجود یا به نوعی کوچک و بی‌اهمیت شمردن موقعیت یکی از این دو نوع شیء خاتمه می‌یابد. به نظر می‌رسد ارسطو با استفاده از اموری نظیر پسوخه و وحدت انضمامی ماده و شکل در حل مسأله‌ ‏ذهن و بدن موفق بوده است.